DE LAATSTE LOODJES!!
Zaten we tijdens onze laatste 'blogdag' in Priesca op 24 november 2017 nog te genieten van het prachtige nazomerweer met een pilsje in de hand in de tuin van de pelgrimsherberg van Rosa en Susana met uitzicht op een spectaculaire bergkam, vandaag is het andere koek. De zomer is nu echt voorbij en het zonnige weer maakt plaats voor druilerig herfstweer met bij tijd en wijle windvlagen en slagregens. Het is guur en nat en de poncho's zijn nu een vaste waarde tijdens het laatste traject van onze wandeltocht. De dagen dat de zon zich wel laat zien, is het koud, erg koud, en er zijn dagen dat we in de ochtend beginnen te wandelen met temperaturen van minus 7 graden. Dit is in het kort het weerbeeld dat ons tijdens de laatste 450 km naar Santiago en Finisterre begeleidt. De laatste herfstbladeren dwarrelen om ons heen en de regen en kou zijn onze nieuwe compagnons. We zingen 'makkers staakt uw wild geraas', ja, Sinterklaas is in aantocht, de wind waait door de 'bomen', nu maar hopen dat we in Santiago 'komen'! Het gezegde 'de laatste loodjes zijn het zwaarst' doet zijn naam eer aan.
Bovendien wordt het traject er niet minder zwaar om. Veel forse klimmen, steile afdalingen, natte en glibberige bos- en graspaden met veel steenslag. Na bijna 2800 km zijn onze bergschoenen aan het einde van de technische levensduur, gladde zolen en het water sijpelt makkelijk naar binnen. Natte sokken zijn een terugkerend euvel.
De omgeving is vaak schitterend, de rust en stilte oorverdovend, geen mens laat staan pelgrim te bekennen en we passeren de typische boerengehuchten van Asturias en Galicië, de laatste provincie op onze immense wandeltocht. Hier worden we verwelkomd door blaffende honden en vergezeld door de nieuwsgierige blikken van koeien en ezels. De kippen lopen over straat en je moet er over de koeiepoep heen springen. Het ruikt naar landelijkheid, je kunt ook zeggen: het stinkt er soms behoorlijk!
Grappig te zien hoe in de dorpjes in Asturias de mensen volop bezig zijn met de appeloogst en het persen van de appels voor de befaamde cider. Als we tijdens een helse klim met de neus op de schoenen toevallig een schuurtje in kijken zijn er 2 mannen bezig op de traditionele manier cider te maken. Zij bieden ons spontaan een glas versgeperste appelsap/cider aan, heerlijk! En dat geeft weer energie voor de rest van de stevige klim.
Spectaculaire vergezichten op de bergen en dalen wisselen zich af met mist en miezerregen en we worden soms opgesloten in een kleine, grijze wereld. Het geeft een mystiek gevoel aan het laatste deel van onze tocht, heeft zeker zijn charme en is iets wat eigenlijk past in het weerbeeld van Galicië. Bij andere Caminos is het nooit anders geweest en zo hoort het!
Nog een leuk detail is dat we 1 nacht geslapen hebben in ons huis in Asturias (pelgrimsherberg Pep & Kok) waar we smaakvol gegeten hebben bij onze vrienden Pierre en Gumar. Natuurlijk zoals altijd afgeserveerd en ondergedompeld met heerlijke wijn en likeur waar we de volgende ochtend bij vertrek voor worden gestraft. Maar ach, we hebben het er graag voor over!
Inmiddels zijn we onze wandelvrienden van de laatste 2 weken kwijtgeraakt na onze laatste blogdag in Priesca. Ricardo heeft in Oviedo afscheid genomen van de Camino, terwijl onze Australische Spanjaard Alberto zijn reputatie als Iron-man eer aandoet en ons met kangeroe-sprongen steeds 1 of 2 dagen vooruit snelt. Zo gaat dat op de Camino, zo loop je te snateren met z'n vieren en dan ben je weer met z'n tweetjes, heel gezellig en in ons eigen ritme. Op zo'n 100 km vóór Santiago ontmoeten we Andres, een rustige Spanjaard die ieder jaar vanuit z'n huis exact dezelfde route naar Santiago loopt, kent dus ongeveer elke stoeptegel, lijkt ons wat eentonig maar ja, iedereen z'n eigen meug.
We passeren nog schitterende steden en stadjes als Gijon, Aviles en Luarca, al volop in kerstsfeer. De kerstetalages lachen ons toe en de sfeervolle kerstverlichting lonkt naar ons. Een beetje onwerkelijk gevoel maakt zich van ons meester, wij met de rugzakken, modderschoenen en beenkappen, natte kleding en onder de rode poncho's als een soort tuinkabouter, of liever gezegd een soort Kerstman, terwijl de mensen al bezig zijn met hun kerstinkopen en familiefeest. De Camino en de kerstglitters lijken niet goed bij elkaar te passen.
We ruiken de 'kerststal' van Santiago en maken forse etappes van soms wel 40 km per dag, nog even de rugzakken aansjorren en de schouders eronder. We zijn gewend geraakt aan ons dagritme en de rugzak lijkt één te zijn met ons lichaam, je zou bijna zeggen: we kunnen niet zonder!
Verrassing!!! Voor het laatste traject van vlak vóór Santiago naar Finisterre komt Robert, Paul's jongste zoon ons vergezellen. Hartstikke leuk en een hart onder de riem voor de laatste 100 kilometer die we nu wel echt wel voelen als de laatste loodjes.
Dan, het is eigenlijk niet te bevatten, staan we op donderdag 7 december voor de kathedraal van Santiago de Compostela waar de apostel ons begroet. We zijn er en we hebben het geflikt!! Iets wat al lang op ons verlanglijstje stond, lopen van Nederland naar Santiago.
Even moeite de draad weer op te pakken want er wacht ons nog 100 km wandelen. In de stromende regen lopen we in 3 dagen naar het einde van de middeleeuwse wereld. Vooral bij de vuurtoren op de kaap van Finisterre met zijn wind en dreigende luchten en waar de mijlpaal 0,00 km aangeeft worden de emoties ons een beetje teveel. En wat gebeurt er? Niet te geloven, het houdt op met regenen, en er prikken zelfs een paar flauwe zonnestralen door de grijze mist heen. Wat een ontlading, de foto's spreken voor zich. En dorstig als we zijn, tijd voor bier en lekkere tapa's! Een hele gezellige bar vlak naast de vuurtoren wordt ons domein voor het komende uur. Wat smaken ze heerlijk!!
Nog een verrassing: op 3 november hadden we tijdens het ontbijt in St Jean Pied de Port een ouder Koreaans echtpaar ontmoet die de Camino Frances ging lopen. Spraken geen letter over de grens en we hadden zo onze twijfels.... We lopen de bar uit en wie staan daar, onze Koreaanse vrienden. Eigenlijk onbegrijpelijk dat we hen na meer dan een maand op de eerste en laatste dag van hun Camino ontmoeten. Diep respect voor deze mensen die de halve wereld afreizen om hier de Camino te lopen en er in slagen om met handen en voeten en op basis van wilskracht hun doel te bereiken. 's Avonds zijn we met hen lekker gaan eten in Finisterre. Enorm gezellig, veel gelachen en zij heeft nog gezongen in het restaurant. Onvergetelijke avond!
Dan is het klaar. We zijn in precies 100 dagen van Wassenaar naar het einde van de wereld gelopen. Het was zwaar, maar wat ons vooral bij blijft zijn de indrukken en unieke ervaring die we voor altijd meenemen. Het was het allemaal waard, de pijntjes, de blaren, de zere voeten, de zere schouders, de regen, de kou, de mist, de brandende zon, om 6.00 uur opstaan iedere dag weer, altijd weer die pasta en hamburgers, het asfalt, de modderpaden, de herbergen zonder verwarming, de snurkers, het verkeerd lopen, en nog vele andere ongemakken. Het was vooral genieten van de vriendelijkheid van de mensen, de gastvrijheid op onze overnachtingsadressen, de gewoontes, de vele aanmoedigingen onderweg (Bon courage en Buen camino), het mooie weer, de uitgestrekte bossen, de bergen soms met besneeuwde toppen, de landschappen, de uitzichten, de lieftallige dorpjes en de schitterende steden, de onverwachte ontmoetingen, de gesprekken en kletspraatjes, de humor en de vrolijkheid, de warme douche, de biertjes, de lokale wijn en het lekkere eten. We kunnen nog wel even doorgaan, het is teveel om op te noemen. Onze hoofden zitten vol met indrukken die we nog een plaatsje moeten geven. Dat is een mooie 'klus' voor de kerstdagen en in de komende wintermaanden gaan we een mooi fotoboek in elkaar draaien, een blijvende herinnering aan een unieke tocht! ULTREIA!
Nog even kort op een rijtje:
- We zijn precies 100 (!) dagen onderweg geweest van 1 september tot en met 9 december 2017
- We hebben 4 dagen in Nederland vertoefd, 11 dagen in België, 52 dagen in Frankrijk en 33 dagen in Spanje
- Van de 100 dagen hebben we 93 dagen gewandeld en 7 dagen gewerkt aan ons blog
- We hebben gemiddeld bijna 30 kilometer per dag gewandeld
- We hebben in Nederland en Belgie geen enkele pelgrim ontmoet, in Frankrijk 5 pelgrims en in Spanje 10 pelgrims. Dit zijn de pelgrims waarmee we korte of langere tijd gewandeld hebben.
En tenslotte, voor de laatste keer, het aantal kilometers!
WEER 468 KILOMETER ERBIJ, DUS IN TOTAAL 2724 KILOMETER!!!!
 |
| De zomer is nu echt voorbij |
 |
| Die kant op |
