Jango's Camino: Blog 9 Marjolijn en Paul

WEER EEN MIJLPAAL!

Ja ja, uitgerekend op de meest saaie, grijze, druilerige en regenachtige dag tot nu toe hebben we op 8 oktober 2017 de grens van 1000 km gepasseerd. Joepie! Na weer 12 dagen wandelen zijn we vandaag op 13 oktober 2017 beland in Marsac, een levendig plaatsje op 2 dagen loopafstand van Limoges. Direct besluiten we een dagje rust in te bouwen ('blog-dag'). Redenen: er is hier WIFI en dat is er vaak niet in de dorpjes waar we overnachten (daar werken ze nog vaak met postduiven!), de aanwezigheid van een onvervalste Schotse (niet Engelse!) pub met een varieteit aan bieren en whisky's (allemaal proberen natuurlijk!), een heerlijke herberg met veel privacy en ..... er wachten ons 2 dagen met serieus klimwerk. Dus even moed verzamelen en krachten opdoen na 6 weken wandelen. Time flies!

Met een beetje pijn in ons hart hebben we adieu gezegd aan Vezelay, een stadje waar je met elke stap de geschiedenis van de pelgrims onder je voetjes voelt. Ook hebben we afscheid genomen van hele sympathieke mensen: onze Amerikaanse vriend en ex-pelgrim John die speciaal uit de VS is overgekomen om in Vezelay pelgrims op te vangen, Philippe die vanuit Stockholm naar Vezelay is gewandeld en Aymar uit Parijs die via een andere route naar Santiago de Compostela wandelt. Een laatste groet en we zijn weer met z'n tweetjes.

Na Vezelay zijn we eerst door uitgestrekte en ondoordringbare bossen getrokken met veel kreupelhout en modderpaden, absoluut alleen, uur na uur na uur. Dan plotseling uit het niets doemen prachtige stadjes, dorpjes en gehuchten op met soms een rijke historie, een oase van rust en altijd in een zee van bloemen. We passeren wederom een rivier, de Loire, en hebben gelukkig een middag de tijd om het stadje La Charite-sur-Loire te bezoeken. Wat een betoverend stadje en wat is het heerlijk om daar rond te struinen en op een terrasje van een biertje te genieten.

Richting Bourges wordt het landschap minder glooiend (zo plat als een pannenkoek oftewel zo vlak als Nederland) en maken de bossen plaats voor akkergebieden zover het oog reikt. Kilometers lange rechte asfaltweggetjes en graspaden. We gaan maar boompjes tellen aan de horizon om de verveling te bestrijden, al moet gezegd: de eindeloze akkers met de verre horizonten en wolkenpartijen hebben ook hun charme.

We overnachten in Bourges, een grote en drukke stad met voortjakkerende mensen, iets dat we volledig ontwend zijn na de oase van rust in de bossen en op het platteland. De kathedraal is imposant en we zijn er helemaal alleen als we die in de vroege ochtenduren bezoeken.

De dorpjes na Bourges zijn welvarend, maar langzaam aan verandert dit beeld en trekken we door meer verpauperde dorpjes in een achtergebleven gebied waar de jeugd is weggetrokken. Het geeft een deprimerende indruk, mensen hebben het hier zwaar en je merkt dat aan de vele leegstaande huizen en winkels. Er is weinig sociaal contact en de mensen lijken opgesloten in hun huizen.

We wandelen het departement van de rivier La Creuse binnen. Een totale verandering. Wat is dit schitterend, een gebied met veel bossen (de grond is bezaaid met tamme kastanjes), lieflijke dorpjes en een glooiend landschap met soms steile rotswanden. Dorpjes als Gargilesse met de romaanse crypte vol met fresco's en Crozant op de samenloop van de rivieren La Creuse en La Sedelle zijn schilderachtig. Vandaar dat vele impressionistische schilders aan het eind van de 19e eeuw hier voor korte of langere tijd hebben verbleven en gewerkt. Daarna verlaten we het rivierengebied en doorkruisen we veel boerendorpjes en gehuchten in een groene omgeving met bossen, kleinschalige akkerbouw en weidegebieden met prachtige bruine en witte koeien. En altijd die stilte en rust die als een deken om je heen vallen.

Even over het weer: we genieten volop van een prachtige nazomer (fingers crossed) en afgezien van wat korte buitjes en sombere dagen mogen we niet klagen en is het perfect wandelweer. Gisteren zelfs 25º in de middag, poe poe dat is zweten!

Wat de overnachtingsadressen betreft: helemaal prima, soms in pelgrimsherbergen en soms bij particulieren thuis, wat een lieve mensen komen we tegen en wat speciaal om zo in hun leven te stappen. Speciale plekjes voor ons die we ons altijd blijven herinneren: Florence en Patrick in Cuncy, Monique in Neuvy Pailloux en Agnes en Bernard in Chateauroux.

Nog iets dat ons opvalt. Frankrijk staat uiteraard bekend om de wijncultuur, maar de varieteit aan blonde en donkere ambachtelijke, lokaal gebrouwen biertjes is enorm. Elke bar heeft meerdere bieren op de tap (geweldig na een dag van inspanning, jammie).

Het is soms verdraaid moeilijk om in de stille plattelandsdorpen en gehuchten een overnachtingsplaats en winkeltjes te vinden. We bellen wat af om het te regelen en je moet je route een aantal dagen van tevoren plannen om niet in de situatie te belanden dat er geen eten en/of slaapplaats is. Een anekdote om dit te onderstrepen. We komen aan in Chavost na een lange tocht en volgens het boekje is er een herberg met levensmiddelen, een bar-restaurant en een aantal winkeltjes. De realiteit: de herberg is er maar zonder eten, 1 winkeltje is defintief dicht en de ander op vakantie, de bar/restaurant is ook met vakantie. Geen eten, wat te doen? We bellen met het telefoonnummer van de bar en de vrouw belooft ons dat de bar om 18.30 door iemand wordt opengedaan. Biertjes wel, eten niet. Dan komt er op het dorpsplein een rijdende snackbar aangereden. Onze Turkse vriend (spreekt zelfs een paar woordjes Nederlands) meldt ons dat hij hier de hele avond blijft. Na het douchen en de siesta op naar de bar, het houtvuur knappert, er komen meerdere stamgasten binnendruppelen en de man van de bar vindt het prima als we onze driedubbele hamburgers en driedubbele steak-tartaar met heel veel frietjes bij hem nuttigen met een heerlijk glas rose. Fast food maar wel heerlijk hoor!

Op de foto's zie je ons vaak met gele jasjes lopen, uiteraard voor de automobilisten in de ochtendmist maar zeker ook om beter zichtbaar te zijn voor de jagers. Want er wordt hier wat afgeknald, vooral in het weekend. Veel zingen helpt, dan zien ze ons niet alleen maar horen ze ons ook, dat hopen we tenminste!

Nog een laatste tip voor mensen die willen afvallen: ga de Camino lopen, je eet je gek en je komt geen gram aan. Sterker nog: we zijn al 6 kilo kwijt!

Volgende keer iets over onze dagindeling en huishoudelijke beslommeringen, want er is best veel te doen eenmaal aangekomen!

En natuurlijk de kilometers na weer 12 dagen wandelen:

WEER 343 KM ERBIJ, DUS IN TOTAAL 1163 KM!