Jango's Camino: Blog 10 Marjolijn en Paul

hhhhhh

FRANKRIJK BIJNA AAN ONZE VOETEN!

Wat een immens groot land is Frankrijk toch om wandelend doorheen te trekken. Er komt geen einde aan! We zijn in 5 dagen Nederland uitgewandeld, hebben in iets meer dan een week Belgie onder onze voeten laten rollen, maar we lopen nu al 6 weken in Frankrijk en het land laat zich niet gemakkelijk onderwerpen aan onze opmars. Wel zijn we gisteren de grens van Les Landes gepasseerd, het laatste departement voor onze aanval op de Pyreneeen. We zitten nu op 150 km van St Jean-pied-de-Port in het stadje Roquefort, een levendig stadje met stadsmuren waarvan de historie teruggaat tot de 9e eeuw. Overigens niets van doen met de heerlijke sterke schimmelkaas, dat dachten we, maar niets van dit al!

Vandaag even bijkomen! Vooral de laatste week hebben we lange etappes achter de rug van 30 tot 35 km achter de rug met veel asfaltweggetjes, omhoog en omlaag en een brandend zonnetje. Tja, de slaapplekken zijn schaars en dan moet je kiezen tussen korte of lange etappes. Dan gaan we toch maar weer voor 35 km, ook om de gang er in te houden. Nu lekker aan het 'bloggen' voor onze volgers in een gezellige bar met een perfecte wifi-verbinding. Dat is hier goed geregeld, want het internet is nodig voor allerlei gokevenementen (paarden, lotto en nog veel meer). Goede business hier in Frankrijk, het volk loopt af en aan om zijn inzet te doen. Grappig om te zien, terwijl wij bezig zijn met ons verhaaltje.

Over schaarste gesproken, het valt niet mee om tijdens de wandelingen een kopje koffie te bemachtigen. De dorpjes en gehuchten hebben meestal niets, geen bar of winkeltje en als je dan het woord 'Bar' ziet, even blij tot je het woord 'Fermee' ontwaart. Ook 's avonds eten is vaak een strijd. Zelfs in de wat grotere stadjes zijn de keukens van de restaurants 's avonds meestal dicht. Weinig 'haute cuisine' dus, doorgaans eindigen we in een burger- of kebabtent, tenzij er winkeltjes in het plaatsje zijn en de herberg een keuken heeft, dan koken we zelf. Ja, het leven van een pelgrim gaat soms niet over rozen, maar zo hoort dat ook! Improvisatie is het sleutelwoord.

Iets over het traject van de afgelopen 13 dagen. Na onze laatste stop in Marsac zijn we de dag erna naar het 'dak' van onze camino geklommen, naar 700 meter (de Pyreneeen die nog komen uiteraard niet meegerekend). Omringd door schitterende bossen met tamme kastanjes en eiken die zich steeds meer met een herfstkleur tooien, soms onderbroken door een dorpje of gehucht waar niemand, maar dan ook niemand lijkt te zijn. Wat een rust en ruimte, slechts zo nu en dan verstoord door de knallen van een jachtgeweer. Het blijft een favoriete hobby van de Fransen!

We passeren weer diverse rivieren, Vienne en Isle, en meer zuidelijk de majestueuze Dordogne en Garonne. Schitterend! Na de bossen komen we in een meer landelijk gebied, een glooiend landschap met akkers en weiden waar de befaamde Limousine-koeien grazen in sappige groene weiden. Verspreid wat boerderijen en gehuchten en steeds maar weer die rust en stilte die ons begeleiden op onze tocht en waardoor je bijna op fluistertoon met elkaar spreekt. We overnachten in Limoges en Perigueux, 2 prachtige historische steden waar, in schril contrast tot de dorpen en gehuchten, het leven een zuidelijk karakter kent, met sfeer, gezelligheid en veel mensen op straat en in de bar. Het leven is hier aangenaam en 'licht', dat heeft wel wat als antwoord op de stilte. Varieteit doet leven!

En dan natuurlijk het gebied van de Bordeaux-wijnen. Indrukwekkend. Op het moment dat we de Dordogne oversteken, kilometerslange wijnranken op glooiende hellingen voorzover het oog reikt. Even proeven van de druiven, want de machine laat wel eens een trosje hangen. Een goed wijnjaar is onze inschatting! Weidse vergezichten, de horizon lijkt eindeloos ver weg te zijn en we passeren sfeervolle historische stadjes als Pelerue, La Reole en Bazas, toch even tijd gemaakt om kort te bezoeken.

Na de Garonne te zijn overgestoken houden de wijnranken als bij toverslag op. Het gebied is eerst vlak met meer akkers en weiden met de al even beroemde Beouf de Gras-koeien. Later toch weer glooiend met veel bossen en gehuchten in de typische 'douce France' kleuren.

Gisteren weer een mijlpaal, de grens van Les Landes gepasseerd. Zo plat als een pannekoek met veel akkers, maar toh ook vaak aangenaam wandelen over zandpaden, tussen naaldbomen, varens en heiden en langs kabbelende beekjes. Wat een diversiteit kent Frankrijk!

Nog even tijd voor een anekdote, er zijn er veel meer maar deze is wel heel bijzonder. We wandelen langs het Chateau de Puyferrat midden in de bossen en ons oog valt op een bord 'Accueil pour pelerins'. Prima toch vor ons pelgrims? We kloppen aan en de zoon van de eigenaar, een alternatieve kerel (waarschijnlijk een doorn in het oog van z'n pa) ontvangt ons, geeft ons de sleutels van het kasteel en ...... vertrekt (heeft nog wat anders te doen). Voor we het ons realiseren zijn we helemaal alleen als kasteelheer en jonkvrouw in een immens kasteel met ontelbare prachtig ingerichte kamers, een joekel van een eetkamer en balzaal en een antieke keuken uit de 16e eeuw. 'Pak maar wijn uit de wijnkelder' roept hij ons nog na bij vertrek. Jullie begrijpen dat we ons het zelfgemaakte eten en de wijn goed hebben laten smaken. De volgende ochtend even in de arm knijpen of het echt gebeurd is en we trekken de toegangspoort achter ons dicht. Op naar het volgende avontuur terwijl we op de heuvel in de ochtendschemering nog een blik terugwerpen op 'ons kasteel'.